چکیده ای بر بازی های آنلاین و آفلاین
به تازگی بحث های جدیدی پیرامون اتمام دوره بازی های آفلاین (منظور، بازی هایی با خط داستانی است) به میان آمده تا آنجا که صدای کوری بارلوگ -کارگردان بازی God of War- نیز در آمد. کشاکش دو دیدگاه بازی های آنلاین و آفلاین عمر زیادی ندارد. این بحث (نه چندان جذاب و حرفه ای) اذهان عموعی را همچون قایق های کوچکی در میان امواج خروشان رسانه ها به این طرف و آن طرف می کشاند. در این مقاله سعی در بررسی دقیق تر این موضوع داریم.
PUBG Fortnite God of War
مقدمه ای بر بازی های آنلاین و آفلاین
در گذشته ای نه چندان دور سرعت اینترنت آنقدر پایین بود که هیچ جای فکر برای سازندگان نمی گذاشت. همه سازندگان محکوم به ساخت بازی های آفلاین بودند. اما پس از گذشت زمان و با ورود زیرساخت های اصولی اینترنت، سازندگان برآن شدند تا پا به دنیای بازی های آنلاین بگذارند. با شکست مرزها و سدهای موجود در اتصال بازیکنان در سرتاسر دنیا به یکدیگر، بازی های آنلاین هرچه بیش تر نسبت به گذشته در زندگی گیمرها رخنه کرد.
حال دنیا وارونه شده و سازندگان و بازیکنان تازه به دوران رسیده، بازی مناسب را تنها بازی ای می دانند که قابلیت آنلاین داشته باشد (مانند بازی PUBG و Fortnite). اما آیا دوران بازی های آفلاین به پایان رسیده؟
بازی ویدیویی چیست؟
برای پاسخ به سوال بالا ابتدا نیاز به دانستن معنی کلمه بازی داریم. در فرهنگ دهخدا کلمه “بازی” این چنین معنی شده است:
هر کار که مایه سرگرمی باشد. رفتار کودکانه و غیر جدی برای سرگرمی. کار تفریحی.
پس “ترکیب اضافی” بازی ویدیویی به معنای کار سرگرم کننده ای است که به واسطه ویدیو یا همان تصاویر مجازی ایجاد می گردد.
تا به اینجا بازی ویدیویی را معنا کردیم. با لغات آنلاین و آفلاین نیز مشکل نداریم. بنابراین پیش نیازهای بحث را فراهم ساخته ایم.
ذات بازی های ویدیویی
بازی های ویدیویی آنلاین -جدا از دست آوردهای مالی مناسب- به جذابیت های مناسبی در گیم پلی نیز دست پیدا کرده اند. این موضوع باعث شده تا بسیاری از منتقدین تازه کار، آینده بازی های ویدیویی را منوط به چرخش بازی های آنلاین بدانند. با توجه به بخش بالا، بازی ویدیویی در ذات خود، نوعی سرگرمی ویدیویی دارد. اما آیا این سرگرمی در بازی های کلاسیکِ داستانیِ آفلاین، وجود ندارد؟
درک صحیح از گیم پلی (چیزی که در صاحب نظران و بازیکنان ایرانی به سختی پیدا می شود) گوهر نادری است که بیش تر در ژاپن یافت می شود تا امریکا و اروپا. اگر گیم پلی در اولویت بایستد، می توان به راحتی بازی ای ساخت که قویا سرگرم کننده باشد. بازی های آفلاین در خود ذات سرگرم کنندگی را به خوبی حفظ کرده و هیچ گاه قدیمی نمی شوند (بازی های آفلاین حتی این قابلیت را دارند تا پس از گذشت سال ها، آن را از گنجه بیرون بکشید و اصل یا نسخه بازسازی شده آن را با لذت بازی کنید.). اما بازی های آنلاین در کنار سرگرم کنندگی احتمالی، نوعی Job یا شغل را به بازیکن تحمیل می کند. در این قسمت، قصد ورود به ورزش های الکترونیک را (eSPORT) ندارم. اما به نظر من، بازی های آنلاینِ پر مخاطب، از دنیای سرگرمی فاصله گرفته اند و در سواحل ورزشی و شغلی پهلو گرفته اند. که این موضوع برای من کمی قابل هضم نیست.
نتیجه گیری
بازی خواه آنلاین باشد خواه آفلاین. مسئله سرگرم کنندگی است.
بازی های آنلاین و آفلاین، هر دو در تعاملات جاذبه و دافعه ی دنیای بازی های ویدیویی هستند و این تقابل، هرگز برنده ای نخواهد داشت.
ممنون.
اما به نظر من آینده بازی ها باید هر دو بخش رو داشته باشند. بازی هایی مثل overwatch جذابیت خودشون رو دارند اما اگر یک خط داستانی هم داشتند خیای بهتر بود.
به نظرم بازی های شبیه call of duty مسیر درستی رو طی می کنند. هم داستان دارن. هم آنلاین.